Diederik van Vleuten

Diederik was bijna 8 jaar toen de eerste mensen op de maan landden. De korrelige beelden van astronauten in witte pakken maakten een onuitwisbare indruk. Net als de beelden en geluiden van Vietnam en Cambodja. En Toppop niet te vergeten. Zijn wereldbeeld werd mede gevormd door Kuifje en Asterix. En misschien is dat nog wel steeds zo.
De kracht en betekenis van herinnering. Daarover gaat Diederik’s 5e solo. Hij vraagt zich af wat er, anno nu, over is van de verbazing, verwondering en bewondering van een ventje van bouwjaar ’61. Goed nieuws: meer dan genoeg om een avond mee te vullen. Na jarenlang zijn voorouders in het theater tot leven te hebben gewekt, gaat Diederik nu eindelijk zijn eigen verleden te lijf. Het jongetje van toen kijkt naar de wereld van nu. En andersom. Een halve eeuw terug in de tijd is voor meesterverteller Van Vleuten maar een kleine stap. Wat die kleine stap voor de mensheid betekent, weten we na afloop.
Dagblad van het Noorden (****)- “… hilarische explosies van humor.”
Volkskrant (****) – “Van Vleuten een geweldige verteller noemen is ondertussen een enorm cliché, maar niet voor niets.”