En fanfare

En fanfare

De feelgoodfilm EN FANFARE van Emmanuel Courcol (Un Triomphe) is zowel hartverwarmend als hartverscheurend, en een groot bioscoopsucces in Frankrijk en België.
Wanneer bij topdirigent Thibaut Desormeaux (Benjamin Lavernhe) leukemie wordt vastgesteld , moet hij op zoek naar een donor voor stamcellen. Dat lukt opvallend snel: in de volgende scene zit hij al tegenover de man die zijn broer blijkt te zijn. Als kinderen werden ze op driejarige leeftijd van elkaar gescheiden omdat hun moeder overleed, waarna ze bij verschillende ouders werden ondergebracht. Jimmy (Pierre Lottin) groeide op in een mijnwerkersstadje en speelt trombone bij de plaatselijke harmonie, Thibaut kon muziek studeren. Ze zijn broers, maar weten niet van elkaars bestaan. Hun liefde voor muziek brengt ze nader tot elkaar. Wanneer Thibaut het muzikale talent van Jimmy ontdekt, blijken de broers meer met elkaar gemeen te hebben dan gedacht.
De film is op dramatische momenten terughoudend, al is de slotscene wel van het type groots en meeslepend. Omdat Jimmy en Thibaut allebei geen praters zijn, worden wederzijdse gevoelens en frustraties nauwelijks hardop uitgesproken. Het maakt de film er sterker door.
EN FANFARE is visueel geen hoogvlieger maar de tragedie is voelbaar. Via de twee broers laat Emmanuel Courcol de rol van sociale ongelijkheid zien en hoe muziek mensen desondanks kan verbinden. Een film die op een gevoelige manier de kracht van vriendschap en familiebanden laat zien – zonder te vervallen in sentimentaliteit – en die aan het einde niemand onberoerd zal laten.
EN FANFARE ging op het Filmfestival van Cannes in wereldpremière en groeide uit tot publieksfavoriet. Van het Filmfestival van San Sebastián tot Film by the Sea in Vlissingen.
En fanfare won publieksprijzen op festivals wereldwijd.