In ODO verbeeldt Wensley Piqué met maquettes, overheadprojector, zandkunst, live-cinema en indringende soundscapes zijn kennismaking met een gemeenschap diep in het binnenland van Suriname.
In de Amazone leven deze mensen niet alleen in de natuur, maar vooral ook mét de natuur. De gemeenschappen putten uit de krachten van het oerwoud en hebben er een diepe connectie mee. Ze luisteren naar hun levensgidsen: de 'spirits' van hun voorouders. En geloven dat alles voortkomt uit één enkele energetische bron die alles met elkaar verbindt. Om deze diepgaande verbintenis te ervaren, vertrok Wensley naar het dorp Pikin Slee op Saramaccaans grondgebied.
Op het toneel schetst Wensley samen met Damani Leidsman (Mushroom Mosis) en Ava Meijer op een gefragmenteerde manier de historische context van deze gemeenschappen: de trans-Atlantische slavernij, de ontvoeringen uit Afrika, de ontsnappingen, verzet en hun immense veerkracht.
De beelden die Wensley creëert, worden live gefilmd en op verschillende manieren geprojecteerd: over het lichaam van de performer, het publiek, op objecten en muren. Het gebruik van schaduwspel, verschillende lichtbronnen en soundscapes versterken deze ervaring en slaan een brug tussen het tastbare en het ongrijpbare.
Wensley Piqué creëerde eerder het door pers en publiek geprezen Granm’ma, een eerbetoon aan zijn oma in de vorm van een poppenspel. Als maker gebruikt hij zijn eigen ervaring om verhalen van de Afrikaanse diaspora te vertellen, waarbij poppenspel een van zijn belangrijkste disciplines is.
"Als het over de Marron-gemeenschappen gaat, praat men over mensen die zijn gevlucht. Maar als je in verzet gaat... Je weigert in alle opzichten deel te nemen aan de onmenselijkheid van de trans-Atlantische slavernij. Om zo je volkt te bevrijden... Dat is niet vluchten. Vluchten doe je in angst. Ontsnappen is een doordacht plan. En dat is kracht. Die kracht wilde ik ervaren; daarom ben ik naar het binnenland van Suriname getrokken. Ik kwam thuis.” Wensley